พอครึ่งหลังเป็นส่วนดราม่า ว่าด้วยการก้าวพ้นความตายของคนรัก ก็อาจจะชอบหนังน้อยลง เพราะหลายมุกมันค่อนข้างซ้ำๆ ในหนังแนวทางนี้ และหลายฉากก็ดูจงใจ แต่สิ่งที่ดีมันไม่พยายามจะบีบเค้นอะไรจากคนดูเลย (พูดให้เห็นภาพง่ายๆ มันเป็นหนังที่อยู่คนละฟากฝั่งกับหนังตระกูล Always แบบสามล้านปีแสง) และพอถึงฉากไคลแม็กซ์ ของเรื่อง (ตามรูป) ที่ อาโออิ มิยาซากิ ร้องเพลงธีมของหนัง เราก็ให้อภัยสิ่งที่ไม่ชอบทุกอย่างในหนังได้ทันที ดูแล้วแบบ ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตายไปเลย มิยาซากิเล่นฉากนี้ดีจริงๆ คือ ณ จุดนั้นเราไม่สนใจแล้วว่าเธอจะเล่นกีต้าร์เองมั้ย เธอจะร้องเพลงเองจริงหรือเปล่า แต่การแสดงทางสีหน้าของเธอในฉากนี้มันเด็ดขาดจริงๆ จากที่เธอยิ้ม กลายเป็นเศร้า กลายเป็นร้องไห้ ฯลฯ ...Miyazaki-san! I have loved you for so long and I will love you until the end of the world!
อีกสิ่งที่ชอบมากคือการตัดสินใจลุกขึ้นมาร้องเพลงของนางเอก ไม่ได้ไปในทางซาบซึ้งประเภท “ฉันจะทำเพื่อสานฝัน/ทำให้ฝันของคนรักเป็นจริง” อะไรแบบนั้นเลย เธอร้องเพลงก็เพื่อจะปลดปล่อยตัวเองเท่านั้น แล้วก็เป็นเรื่องที่ดีมากว่าการร้องเพลงกลายเป็น event อย่างหนึ่ง หลังจากฉากไคลแม็กซ์ไปแล้ว วงดนตรี/การร้องเพลงไม่ได้รับการพูดถึงอีกเลย อย่างไรก็ดี มีจุดที่เราซึ้งมากว่า เพลงธีม Solanin ในเรื่อง พระเอกแต่งขึ้นเพื่อ ‘บอกลา’ ตัวตนเก่าของตัวเองเพื่อจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคนรัก แต่ในฉากท้ายเรื่อง การที่นางเอกร้องเพลงนี้ มันคือการบอกลาตัวตนเก่าของตัวเองเช่นกัน แต่ด้วยความหมายที่ต่างออกไป นั่นคือการเป็นคนใหม่ที่ต้องมีชีวิตอยู่ในโลกนี้โดยไม่มีคนรักอีกต่อไป
