รักหมดแก้ว

“ข้าพเจ้ามิได้ชมชอบในรสชาติสุรา แต่ข้าพเจ้าชมชอบบรรยากาศการร่ำสุรา” นี่คือปรัชญาของปรมาจารย์นิยายกำลังภายใน “โกวเล้ง”ที่บรรดาคอเหล้าในวงเหล้ามักอ้างถึง  และหยิบยกมาใช้เป็นข้ออ้างในการร่ำสุราเสมอ ซึ่งส่วนตัวก็ใช้ข้ออ้างนี้บ่อยๆ ^^ การดื่มแอลกอฮอล์ในระดับหนึ่ง พอกรึ่มๆ มันช่วยให้บรรยากาศการสนทนาสนุกขึ้นจริง เพราะในระดับที่ยังพอมีสติอยู่บ้าง เหล้าเบียร์ไปทำให้ความยับยั้งชั่งใจในการพูดลดน้อยลง ดังนั้น ในขั้นนี้เราจะพูดทุกอย่างที่คิด โดยเฉพาะในสิ่งที่ในเวลาไม่เมา ได้แต่กล้าคิด แต่ไม่กล้าพูดกัน บรรยากาศในวงเหล้าจึงเต็มไปด้วยเนื้อหาต่างๆ มากมาย ตั้งการพร่ำพรรณาเรื่องของตัวเอง วิพากษ์วิจารณ์สังคม ศาสนา ไปจนถึงประลองยุทธ์ด้านปรัชญา ยิ่งในชีวิตจริงสภาพสังคมกดดันมากเท่าไหร่ เรื่องในวงเหล้าก็จะยิ่งซับซ้อนมากยิ่งขึ้น เป็นโอกาสในล้วงความลับชั้นดีเลยละ ^^ จนเมื่อสร่างเมาอดคิดไม่ได้ว่า “นี่ตรูบ่นอะไรไปนะ”

อย่างไรก็ตาม ที่ว่ามาก็ใช่ว่าจะบอกแค่ด้านดีของเหล้าเบียร์อย่างเดียว ในระดับหนึ่งแอลกอฮอล์อาจทำให้การสนทนาสนุกขึ้น แต่หากระดับแอลกอฮอล์มันมากเกินไป มันจะไม่ใช่แค่ปากที่ขาดการยับยั้ง แต่จะเป็นสมอง ความคิด และร่างกายไปด้วยที่จะพังตามไป และเข้าสู่ภาวะ “เรื้อน” ซึ่งนั่นไม่สนุกแล้ว และอาจเป็นอันตรายต่อบุคคลอื่นด้วย อย่าลืมว่าสุดท้ายปรมาจารย์โก้วเล้งก็ตายด้วยโรคตับแข็งนี่แหละ ดังนั้น หากคิดจะดื่มแอลกอฮอล์ก็ต้องมีความรับผิดชอบและรู้ลิมิตของตัวเองเช่นกัน ที่สำคัญ แม้บรรยากาศการร่ำสุราจะสนุกแค่ไหน แต่หากปล่อยตัวให้ติดอยู่ในบรรยากาศแบบนี้มากเกินไป สุดท้ายจะเกิดปัญหาไม่สามารถรับกับสภาพความเป็นจริงได้ จนต้องวิ่งหาวงสุราอยู่ร่ำไป เหมือนตัวละครใน “รักหมดแก้ว Love on the Rock” (บ่นมาตั้งนาน เข้าเรื่องสักที 555)

“รักหมดแก้ว Love on the Rock” หนังประจำสิ้นปีของ M๓๙ ที่คราวนี้ไม่ได้กำกับโดย “ยอร์ช-ฤกษ์ชัย” แต่เป็น “ยู-ษรัณยู จิราลักษณ์” หนังวางตำแหน่งตัวเองว่าต้องการเล่าถึงการเปลี่ยนผ่านในชีวิต (Coming of Age) โดยเฉพาะประเด็นความรัก โดยมี “วงเหล้า” เป็นสื่อกลาง เป็นคอนเซปท์ที่แปลกๆ แต่ก็น่าสนใจดี แน่นอนเมื่อหนังวางวงเหล้าเป็นแกนหลัก ทั้งเรื่องเลยเต็มไปด้วยเหล้า เบียร์ และของมีนเมาอีกมากมาย ประมาณว่า สสส. มาเห็นคงต้องกรี๊ดสลบ (หรืออาจไม่… เพราะสุดท้ายยิ่งเหล้าขายได้เยอะเท่าไหร่ รายได้ของ สสส. ก็ยิ่งเยอะเท่านั้น) 

ที่ว่าเล่นประเด็นของการเปลี่ยนผ่าน เพราะรักหมดแก้วเลือกเจาะไปที่ตัวละครหลัก 2 คน คือ “บั๊กโจ้” (ณปรัชญ์ รัตนนิตย์) และ “ไฟเลี้ยว” (พิไลพร สุปินชมภู) คู่รักที่รักๆ เลิกๆ กันหลายครั้ง แม้สุดท้ายจะตัดสินใจอยู่ด้วยกันแบบไม่ผูกมัด แต่ก็ทำให้เกิดคำถามมากขึ้นเรื่อยๆ กับพวกเขาว่า ชีวิตรักของเขาและเธอจะไปรอดได้หรือไม่ โดยเฉพาะเมื่อหนังจับเอาช่วงระยะเวลาหลังเรียนจบใหม่ๆ ซึ่งไม่ต่างอะไรจากการเดินออกจากพื้นที่อิสระที่ตัวเองจะทำ จะรัก จะคบยังไงก็ได้ เข้าสู่โลกแห่งความจริง ที่ทุกอย่างอาจไม่เหมือนกับที่คิด หนังใช้ “เหล้า” เพื่อมาเป็นสื่อว่า ความรักของ 2 คนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากวงเหล้า ที่ตอนแรกก็สนุกสนานกับบรรยากาศในวงเหล้า แต่เมื่อสร่างขึ้นมา ตื่นมาพบกับโลกแห่งความเป็นจริง ก็จะเห็นว่ามันไม่ได้สวยงาม ไม่สนุกเหมือนตอนกินเหล้าแล้ว คราวนี้ก็ขึ้นอยู่ว่าจะทำยังไง จะเลือกยอมรับความจริง หรือจมอยู่กับภาพฝันในวงเหล้าต่อไป สำหรับ “ไฟเลี้ยว” เธอเลือกทางแรก แต่สำหรับ “บั๊กโจ้” เขาเลือกทางหลัง แน่นอนเมื่อเลือกไม่ตรงกัน ก็เลยกลายเป็นชนวนปัญหาความรักของพวกเขาทั้ง 2 คน

เป็นหนังที่มีคอนเซทป์การเล่าเรื่องที่น่าสนใจดีนะ แต่พอถ่ายทอดออกมาก็ยังมีจุดติดขัดพอควร ปัญหาใหญ่โดยส่วนตัวเลยก็คือ บทพูดที่ดู “เลี่ยน” และประดิษฐ์มาก โดยเฉพาะบทสนทนาความรักระหว่าง บั๊กโจ้ กับ ไฟเลี้ยว ที่ไม่ต่างอะไรกับการสาดใส่คำคมความรักต่อกัน โดยที่ไม่ได้เนียนเข้ากับความรู้สึกเลย บทพูดเลี่ยนๆ แบบนี้ เมื่ออยู่ในวงเหล้ามันดูโอเค ดูเข้ากันได้ เพราะในชีวิตจริง เมื่อเหล้าเข้าปาก คำพูดเราจะออกมาแนววิจิตรมากกว่าที่คิดอยู่แล้ว แต่บังเอิญว่ามันไม่ได้อยู่แค่ในวงเหล้า หนังจับเอาบทพูดแบบนี้มาใส่ในพวกฉากทั่วๆ ไป ที่ตัวละครยังไม่ได้เมาด้วย จึงอาจเป็นปัญหาที่ทำให้ส่วนตัวยังไม่ค่อยอินกับความรักของทั้ง 2 คนสักเท่าไหร่ 

จุดขายอีกอย่างที่รักหมดแก้วชูขึ้นมา ก็คือเหล่าบรรดานักแสดงสมทบที่มาร่วมเล่นเป็นเพื่อนในวงเหล้าโดยขนนักร้องชื่อดังมาเล่นไม่ว่าจะเป็น มาช่า, อ๊อฟ ปองศักดิ์, สงกรานต์ The Voice, ป๊อป ปองกูล และ โก๋เอ็ม Buddha Bless ซึ่งก็สร้างสีสันและความสนุกได้เป็นอย่างดี (ออกจะดีกว่า part ความรักของพระนางด้วยซ้ำ) แม้หลายมุขจะแป๊กมากก็ตาม หนังยังมีฉากให้ตัวละครได้โชว์ซีนดราม่า โดยเฉพาะมาช่ากับอ๊อฟ ที่ก็ทำได้ประทับใจ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า ต้องการสื่ออะไร เพราะตัวละครเหล่านีี้มาพบกันก็เพราะความสนุกในวงเหล้า แล้วทำไมตัวละครของมาช่าและอ๊อฟจึงผูกพันกันมากกว่าคนอื่นๆ เพราะหนังไม่ได้ฉายให้เห็นความสัมพันธ์นอกวงเหล้าของเหล่าตัวละครสมทบเลย ทำให้ซีนอารมณ์ที่ไปได้ไม่สุดเท่าที่ควร ประเด็นมิตรภาพที่พัฒนาจากวงเหล้าไปสู่ชีวิตจริงจึงไม่ชัด และไม่ต่างอะไรกับการใส่เข้ามาเพื่อต้องการให้มาช่าและอ๊อฟได้โชว์ความสามารถทางการแสดงเท่านั้น

น่าเสียดายที่ดูภายนอกเหมือนจะเป็นวงเหล้าที่ดูครื่นเครง น่าสนุก น่าเข้าไปร่วมวงด้วย แต่พอเข้าไปจริงๆ บรรยากาศกับกร่อยๆ กว่าที่คิด แถมเหล้าก็จืดชืดเสียเหลือเกิน

ความชอบส่วนตัว: 5/10

ไอฟาย..แต๊งกิ้ว..เลิฟยู้

ปีนี้ GTH ส่งหนังออกมาด้วยกัน 3 เรื่อง เป็นหนังที่แตกต่างกัน 3 สไตล์ “คิดถึงวิทยา” – หนังรักโรแมนติก “ฝากไว้..ในกายเธอ” – หนังสยองขวัญ และ “ไอฟาย..แต๊งกิ้ว..เลิฟยู้” – หนังตลก มองในแง่ความสนุก เอาส่วนตัววัดเลย ทั้ง 3 เรื่องถือว่าอยู่ในระดับที่โอเค พอรับได้ คือตัวหนังทำหน้าที่ในการให้ความสนุกได้ตามมาตรฐานที่หนังควรจะเป็น และตรงตามสิ่งที่คนดูจะคาดหวังจากหนัง แต่ประเด็นก็คือ ทั้ง 3 เรื่องของ GTH ยังวนเวียนแค่ระดับพอโอเคเท่านั้น ไม่สามารถไปได้สุดในแนวหนังของตัวเอง ผลก็คือตอนดูใหม่ๆ ก็สนุกดีนะ มีซึ้ง มีน่ากลัว มีขบขัน รู้สึกว่าหนังที่เพิ่งดูไปมันยอดเยี่ยมจริงๆ แต่ผ่านไป 3-4 เดือนก็เริ่มๆ จะเลือนละ และต่อไปถ้าให้ลิสต์ชื่อหนังรัก หนังผี หนังตลกที่ชื่นชอบ 3 เรื่องนี้อาจไม่อยู่ในรายชื่อเลยก็เป็นได้ ซึ่งต่างจากหนังของ GTH สมัยก่อน (อย่างน้อยก็ยุคก่อนหน้านี้ 2-3 ปี) มีหนัง GTH หลายเรื่องมาก ที่แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เราก็จะยังนึกถึงอยู่ตลอดเวลา และสนุกทุกครั้งเวลาได้ดูซ้ำอีกครั้ง

กลับเข้าเรื่อง “ไอฟาย..แต๊งกิ้ว..เลิฟยู้” (หนัง GTH ของแท้ต้องใช้จุด 2 จุด) ก่อน หนังสนุกมั้ย… สนุกนะ ถ้าไม่คิดไรมาก มีมุขมาเรียกเสียงฮาได้เป็นระยะๆ บางมุขก็พีคดี ช่วงครึ่งหลังเมื่อหนังพลิกมาเล่าเรื่องรักโรแมนติกก็ทำได้ดีในระดับหนึ่งเลย คือพอจะทำให้รู้สึกซาบซึ้งไปกับความรักของตัวเอกได้ คือถ้ามองในแง่คนดูที่เลือกจะใช้เวลาว่างมาพักผ่อน สังสรรค์ กับเพื่อน กับแฟน กับครอบครัวในโรงหนัง นี่คือหนังที่สามารถตอบโจทย์เหล่านั้นให้คนดูได้อย่างดี ตลอดระยะเวลา 2 ชั่วโมง หนังสามารถเอนเตอร์เทนคนดูให้มีสนุกและมีอารมณ์ร่วมไปกับตัวหนังได้ แม้จะยังไม่ถึงขั้นที่พี่มาก..พระโขนงเคยทำไว้ได้ก็ตาม การเลือกจะโปรโมตแต่ในแง่มุมความตลก และเลือกเก็บแง่มุมโรแมนติกไว้ ทำให้เมื่อชมไปคนดูจะรู้สึกว่าหนังมัน “เกินคาดหวัง” ทั้งที่เอาเข้าจริงเรื่องรักในเรื่องนี้มันก็ไม่ใช่อะไรที่ใหม่มากมาย และพอคาดเดาได้อยู่แล้วว่าน่าจะเดินทางนี้ เมื่อดูจากแนวทางของหนัง GTH ที่ผ่านๆ มาชอบทำกัน

ที่สำคัญจุดเด่นอีกอย่างที่จะไม่พูดถึงไม่ได้… ไอซ์สวย ไอซ์น่ารัก คือไปดูนางเอกอย่างเดียวก็คุ้มแล้วละมั้ง ^^ ไม่มีปัญหากับการแสดงของไอซ์เลย และไอซ์ก็เอาอยู่กับบทคอมเมดี้แบบนี้มากๆ อย่างไรก็ตาม อย่าไปคาดหวังอะไรมากกว่าจะได้เห็นมุมมองใหม่ๆ จากไอซ์ เพราะตัวละคร “เพลง” ของไอซ์ในเรื่องนี้ คาแรกเตอร์ก็ไม่ได้ฉีกจากตอนที่เล่นใน ATM เออรัก..เอเร่อ หรือหมวดโอภาสนัก รวมถึงซันนี่ ตัวละคร “ยิม” ก็ไม่ได้ฉีกอะไรจากที่ซันนี่เคยเล่นช่วงหลังไปมากนัก จะว่าไป“ไอฟาย..แต๊งกิ้ว..เลิฟยู้” ทั้งในแง่ความสนุกและการวางคาแรกเตอร์ก็แทบไม่ต่างอะไรจากพวกซิทคอมของ GTH อย่าง เนื้อคู่ หมวดโอกาส หรือ ATM และจะไม่แปลกใจเลยนะถ้าสุดท้ายหนังเรื่องนี้อาจต่อยอดเป็นซีรีส์ไอฟาย แบบที่ ATM เคยทำ

มาถึงส่วนที่ส่วนตัวไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นั่นก็คือ..“มุขตลก” ในเรื่อง โอเค..มีหลายมุขเลยทีเดียวที่ชวนขำ โดยเฉพาะ“เพลงเพื่อชีวิต” นี่อย่างพีค แต่ขณะเดียวกันก็อดเกิดข้อสงสัยไม่ได้ว่า “จะมาทางนี้จริงๆ ใช่มั้ย” มองแง่หนึ่งมันคือความก้าวหน้าฉีกจากสไตล์ตลกแบบเดิมของ GTH นะ แต่มองอีกแง่ก้าวที่ว่ามันน่าจะเป็นก้าวถอยหลังเสียมากกว่า เราคุ้นเคยกันอยู่แล้วว่ามุขตลกของ GTH ส่วนใหญ่ไม่ว่าจะหนังหรือละคร จะมี “คำหยาบ” เป็นส่วนประกอบหลัก เรียกว่าเรื่องไหนไม่พูดว่า “เหี้ย” เหมือนมีบางอย่างขาดหายไปเลยทีเดียว 555 แต่นั่นส่วนตัวพอรับได้นะ เพราะมุขตลกส่วนใหญ่จะเป็นไปตามสถานการณ์เข้ากับบทและทำให้เรารู้สึกว่ามันเรียล แต่มาในเรื่องนี้ คำหยาบยังมีอยู่เช่นเดิม แต่มุขที่ใช้มาแนวมุขต่อมุข หลายครั้งไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง และยังมีการเล่นพวกมุขตลกเจ็บตัว แสดงท่าทางแบบโอเวอร์ พยายามทำหน้าทำตาให้ตลกๆ ที่ขัดกับบุคลิก หรือเน้นคำด่าแสบๆ เยอะมาก จนบางทีก็แทบไม่ต่างอะไรจากตลกคาเฟ่ จริงอยู่ GTH ในช่วงแรกๆ ก็มีหนังแนวตลกคาเฟ่พวกนี้อยู่ แต่ตอนหลังก็ค่อยๆ พัฒนาจนกลายเป็นทางมุขแบบเฉพาะ ทีทำให้หนังเรื่องที่ยังเล่นตลกแบบคาเฟ่อยู่กลายเป็นเชยและฝืดไป แล้วนี่จะกลับมายึดแนวนี้อีกจริงๆ เหรอ

ว่าด้วยซีนโรแมนติกในครึ่งหลังของของ “ไอฟาย..แต๊งกิ้ว..เลิฟยู” นี่คือส่วนที่เห็นว่าดีที่สุดในหนัง และช่วยกลบความเละเทะของมุขตลกไร้สาระในช่วงครึ่งแรกของเรื่องไปได้ แม้ว่าจะไม่ถึงขั้นอินมาก เพราะประเด็นความรักของเพลงและยิมไม่ใช่เรื่องใหม่เท่าไหร่ คนสองคนมาอยู่ใกล้กัน ช่วยเหลือกัน จบลงด้วยรักกัน และไม่รู้เพราะไปเล่นตลกเยอะไปในช่วงแรกหรือป่าว พอเข้าเรื่องรัก เลยมองว่าบทที่ส่งให้เห็นการเติบโตของความรัก หรือการเลิกรักเลิกชอบคนเก่า มันยังไม่แน่นเท่าไหร่ อย่างไรก็ตาม ต้องถือว่าโชคดีและเก่งกาจอย่างมากที่อย่างน้อย หนังได้ใช้ “เพลง” และ “ดนตรี” และ“ภาษาอังกฤษ” มาช่วยเร่งเร้าความอินได้อย่างถูกจังหวะ ถูกเวลา โดยเฉพาะตอนบอกรัก ที่ดูพิเศษขึ้นมาทันทีเพราะทั้งเพลง ดนตรี และภาษาอังกฤษ ประสานกันได้อย่างลงตัว เรียกว่าถ้าไม่มีสิ่งเหล่านี้ หนังคงแห้งแล้งลงไปเยอะ

“ไอฟาย..แต๊งกิ้ว..เลิฟยู” ไม่ต่างอะไรจาก “คิดถึงวิทยา” และ “ฝากไว้..ในกายเธอ” คือถามว่าสนุกมั้ย ก็สนุกแหละ หนังรู้ว่าคนดูส่วนใหญ่ (ที่เป็นกลุ่มเป้าหมาย) ต้องการอะไร แล้วก็ตอบสนองตรงนั้นได้ ยิ่งไปดูหลายคนยิ่งสนุก เพียงแต่พอเวลาผ่านไปสักพัก ก็จะค่อยลืมเลือนไปง่ายๆ ดูซ้ำอีกทีอาจไม่ค่อยสนุกแล้ว “เหมือนเสน่ห์บางอย่างมันหายไป” เป็นหนังแบบเชียร์ให้ไปดูในโรงนะ แต่ DVD ออกจะซื้อต้องคิดหนัก มองในมุม GTH การทำหนังที่ออกมาแนวกลางๆ ขายนักแสดงแบบนี้ มันก็ดีนะ อย่างน้อยคือรับประกันว่าขายได้แน่ๆ แต่บางทีก็อยากเห็นหนังแนว GTH ยุคแรกนะ หนังที่ไม่ว่าเวลาผ่านไปกี่ปีก็ยังนึกถึงเสมอ หนังที่เป็นความกล้าที่จะทำอะไรใหม่ๆ ในยุคนั้น ตัวบทสำคัญสูงสุด ทำให้นักแสดงที่ส่วนใหญ่แม้จะหน้าใหม่ แต่ก็ดังได้ แต่ก็นั่นแหละ..(ชอบใช้คำนี้จริงนะ) บางทีอาจเป็นตัวเราเองที่ยึดติดกับสมัยก่อนจนไม่ทันต่อความเปลี่ยนแปลงก็ได้

ความชอบส่วนตัว: 7/10

The Tale of The Princess Kaguya

- ดูจบแม้จะไม่ร้องไห้เละเทะเท่าตอนดู The Wind Rises แต่ก็ยังน้ำตาซึมอยู่ดี

- สำหรับใครที่ไม่รู้ The Tale of the Princess Kaguya เป็นภาพยนตร์แอนิเมชั่นของสตูดิโอ Ghibli ที่ดัดแปลงมาจากตำนานพื้นบ้านของญี่ปุ่นอย่างตำนานคนตัดไผ่หรือตํานานเจ้าหญิงคางุยะ หนังเป็นผลงานกำกับชิ้นล่าสุดของ Isao Takahata ผู้ร่วมก่อตั้งสตูดิโอ Ghibli และผู้กำกับหนึ่งในหนังแอนิเมชั่นที่หดหู่ที่สุดในโลกอย่าง Grave of the Fireflies ความจริงหนังเข้าฉายที่ญี่ปุ่นไปตั้งแต่เมื่อปลายปีที่แล้วภายในเวลาไล่เลี่ยกับ The Wind Rises แต่ตัวเองจะมามีโอกาสได้ดูหนังเรื่องนี้เอาก็ตอนที่หนังได้เข้าฉายแบบจำกัดโรงที่อเมริกาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว

- ลายเส้นสไตล์ภาพเขียนพู่กันญี่ปุ่นของหนังเลิศเลอที่สุดในสามโลก ซึ่งงานภาพของหนังนี่แหละคือส่วนสำคัญเลยที่ทำให้หนังเรื่องนี้ให้อารมณ์ความรู้สึกที่แตกต่างไปจากหนังของ Ghibli ทุกเรื่องที่เคยมีมา ถึงแม้ว่าโครงสร้างของหนังเรื่องนี้จะไม่ได้มีอะไรที่แตกต่างไปจากหนังเรื่องที่แล้วๆมาของ Ghibli สักเท่าไหร่ก็ตาม(ที่แน่ๆคือ“ลายเซ็น”ที่พบเห็นได้ในหนังของ Ghibli ส่วนใหญ่อย่างธีมรักษ์โลก,กลิ่นอายเฟมินิสต์ก็ยังมีให้เห็นในหนังเรื่องนี้อยู่)

- การดำเนินเรื่องของหนังค่อนข้างจะค่อยเป็นค่อยไปตามสไตล์ของปู่ Takahata ฉะนั้นใครที่คาดหวังความหวือหวาแบบในหนังของปู่ Hayao Miyazaki จึงอาจจะต้องทำใจกันสักหน่อย คือถ้าใครคิดว่าอย่าง The Wind Rises นี่ช้าแล้ว The Tale of the Princess Kaguya นี่ช้ากว่าเยอะ แต่ก็ต้องขอให้เข้าใจตรงกันว่าหนังที่เดินเรื่องช้าไม่จำเป็นจะต้องเป็นหนังที่น่าเบื่อเสมอไป

- ถึงลายเส้นและการดำเนินเรื่องของหนังจะให้อารมณ์แบบนิทานพื้นบ้านสำหรับเด็ก แต่ปู่ Takahata ก็ยังมิวายหาทางปล่อยหมัดแย็บใส่อารมณ์ความรู้สึกของคนดูได้เหมือนเดิม(ย้ำอีกครั้งว่าปู่แกเป็นคนกำกับ Grave of the Fireflies) มีหลายฉากเลยที่ตัวเองดูแล้วรู้สึกสงสารนางเอกของเรื่องมากๆจนส่วนตัวแทบจะยกให้นางเอกเรื่องนี้เป็นหนึ่งในนางเอกหนัง Ghibli ที่ชีวิตรันทดที่สุดแล้ว หนังมีท่าทีเสียดแทงสังคมชายเป็นใหญ่ผู้หญิงเป็นรองของญี่ปุ่นสมัยโบราณอย่างชัดเจนด้วยการให้นางเอกต้องทนใช้ชีวิตอยู่ใต้บรรทัดฐานของสังคมชนชั้นสูงและยังต้องตกเป็นที่หมายปองของเหล่าขุนนางมากหน้าหลายตา

ในหลายๆแง่ The Tale of the Princess Kaguya คือหนังแอนิเมชั่นที่ทำลายมายาคติของการเป็นเจ้าหญิงลงอย่างราบคาบ สำหรับหนังเรื่องนี้แล้วการเป็นเจ้าหญิงนั้นหาใช่การได้ออกผจญภัยไปยังโลกกว้างและ/หรือการได้ครองคู่กับเจ้าชายรูปหล่อแบบในหนังแอนิเมชั่นชวนฝันของค่าย Disney แต่มันคือการถูกริดรอนเสรีภาพภายใต้กรอบสังคมที่มองผู้หญิงเป็นเพียงเบี้ยล่างของผู้ชาย พูดง่ายๆคือสิ่งที่หนังเรื่องนี้พยายามจะบอกกับคนดูก็คือการเป็นเจ้าหญิงนั่นมันไม่ใช่อะไรที่น่าสนุกเลย(อย่างน้อยก็ภายในบริบทของหนัง) 

แถมครึ่งหลังของหนังยังมีการเอาธีมเกี่ยวกับเวลาและความไม่จีรังของชีวิตมนุษย์มาผสมโรงได้อย่างถึงอารมณ์ชนิดที่คนดูทั้งเด็กและผู้ใหญ่ก็คงจะจุกอกตามกันไปเป็นแถวๆ แม้แต่ฉากที่น่าจะถือได้ว่าเป็นฉากที่งดงามที่สุดของหนังอย่างฉากที่ Kaguya กับ Sutemaru คู่พระ-นางของหนังมีโอกาสพบเจอกันอีกครั้งหลังจากที่ทั้งคู่ต้องพลัดพรากจากกันหลายปีก็เป็นฉากที่จบลงได้อย่างเศร้าสร้อย ถ้ามองแต่เพียงผิวเพิน The Tale of the Princess Kaguya อาจเข้าข่ายเป็นหนังแฟนตาซีที่ดัดแปลงมาจากเทพนิยายปรัมปราก็จริง แต่แต่ละประเด็นที่หนังเรื่องนี้นำเสนอคืออะไรที่เรียลมากๆ

- ไหนๆก็พูดถึง Disney แล้ว จะว่าไปชะตาชีวิตของ Kaguya ในหนังเรื่องนี้ก็มีส่วนคล้ายคลึงกับ Elsa จาก Frozen อยู่เหมือนกัน เพียงแต่ในขณะที่ Elsa สามารถหนีออกจาก“กรงขัง”ของตัวเองและแถมยังสามารถประกาศก้องให้โลกได้รู้ว่าเธอเป็นอิสระด้วยเพลงป๊อปสุดอลังอย่าง “Let It Go” Kaguya ไม่สามารถทำอะไรแบบนั้นได้(ก็แน่ล่ะ)จนนำไปสู่บทสรุปอันหวานขมของหนัง

- เอาจริงๆมันมีความเป็นไปได้สูงอยู่เหมือนกันที่หนังเรื่องนี้จะเป็นผลงานกำกับชิ้นสุดท้ายของปู่ Takahata เพราะตอนนี้อายุอานามของปู่ Takahata แกก็ปาเข้าไป 78 แล้ว ถึงปู่แกจะไม่ได้ประกาศเกษียณตัวเองอย่างเป็นทางการแบบปู่ Miyazaki เราก็ไม่มีทางรู้ได้แน่ๆหรอกว่าปู่ Takahata แกจะอยู่ทำหนังให้พวกเราดูไปได้อีกนานแค่ไหน แต่กระนั้นถ้าหนังเรื่องนี้จะเป็นหนังเรื่องสุดท้ายของปู่ Takahata จริงๆ(ซึ่งเราก็หวังว่ามันจะไม่เป็นแบบนั้น) มันก็เป็นผลงานส่งท้ายที่ไม่เลวเลย

8.5/10

Into The Woods

สมัยเรียนปริญญาตรี ได้เรียนวิชาหนึ่งที่ต้องมีการลงพื้นที่ภาคสนาม และอาจารย์ได้สอนวิธีการบันทึกข้อมูลภาคสนาม (Field Notes) ให้เป็นเครื่องมือสำหรับเก็บข้อมูลสำหรับนำไปใช้ในการวิเคราะห์วิจัยต่อไป วิธีการดังกล่าวนั้น ได้แบ่งการบันทึกออกเป็น 3 ส่วนคือ

• ON: Observation Note เป็นการบันทึกข้อมูลที่เป็นข้อเท็จจริงทั้งหมด ใคร ทำอะไร ที่ไหน อย่างไร
• TN: Theoretical Note เป็นการตีความเบื้องต้น ว่าเรารู้สึกอย่างไร มีความคิดเห็นอย่างไร รวมไปถึงคำถามที่เกิดขึ้น ข้อมูลส่วนนี้มีประโยชน์เมื่อเวลาผ่านไปและเราได้ย้อนกลับมาอ่านอีกครั้ง จะช่วยให้ทราบว่าเราตอบคำถามที่ตั้งไว้ในตอนนั้นหมดหรือยัง และยังช่วยให้เห็นพัฒนาการทางความคิดของเราด้วย
• MN: Methodological Note เป็นการบันทึกวิธีการในหาข้อมูล รวมถึงปัญหา อุปสรรค และความบกพร่องในการสังเกตหรืออคติส่วนตัวของตัวผู้บันทึกเอง ซึ่งข้อมูลส่วนนี้จะช่วยบ่งบอกถึงข้อมูล ON และ TN ว่ามีความน่าเชื่อถือมากน้อยเพียงใด

ตอนนี้จบ ป.ตรี มาก็หลายปีแล้ว แต่ก็ยังวนเวียนอยู่ในวงการวิจัยอยู่ แม้จะไม่ค่อยได้ทำงานที่เกี่ยวข้องกับภาคสนามสักเท่าไหร่ แต่ก็คิดว่าคงน่าสนุกดี หากจะลองเอาวิธีการนี้มาใช้กับการ review หนังบ้าง แต่เพื่อให้เข้ากับการ review หนังมากขึ้น จึงขอปรับรายละเอียดจากการทำบันทึกข้อมูลภาคสนามบางส่วน ดังนี้

• ON รายละเอียดข้อเท็จจริงเกี่ยวกับตัวหนัง
• TN ความรู้สึก อารมณ์ และการวิเคราะห์วิจารณ์ต่างๆ ที่ได้จากหนัง
• MN อคติ อารมณ์ส่วนตัว รวมถึงสิ่งแวดล้อมที่กระทบต่อการดูหนังในขณะนั้น

ไม่แน่ใจว่าจะ work หรือเปล่า แต่อยากขอลองดุหน่อย ถือเสียเป็น review เชิงทดลองแล้วกันครับ เริ่มด้วย Into the Woods

ON: ข้อเท็จจริง

• หนังเทพนิยายดัดแปลงเรื่องล่าสุดจาก Disney ซึ่งสร้างจากละครเวทีแนวมิวสิคัลชื่อเดียวกัน “Into the Woods” โดยฉบับหนังยังคงความเป็นมิวสิคัล ร้องเพลงเสียสัดส่วนประมาณร้อยละ 75 และเป็นการใช้เพลงในลักษณะบทสนทนาแบบ Les’ Miserables (Frozen ก็เข้าข่ายนี้) ไม่ใช่แค่ใช้เพลงประกอบเรื่องแบบ Begin Again หรือ Once
• หนังผูกเรื่องจากเทพนิยายของพี่น้อง Grimm จำนวน 4 เรื่องเข้าไว้ด้วยกัน ประกอบด้วย หนูน้อยหมวกแดง ซินเดอเรลลา แจ็คผู้ฆ่ายักษ์ และราพันเซล บวกด้วยตัวละครที่แต่งขึ้นใหม่อีกบางส่วน โดยมีแกนกลางของเรื่องราวคือ “คำอธิษฐาน” (wish) ของแต่ละตัวละคร และ “ป่า” ซึ่งเป็นสถานที่ที่ทำให้ตัวละครแต่ละเรื่องมาเจอกัน โดยให้สามีภรรยาเจ้าของร้านขนมปัง ซึ่งถูกแม่มดสาปให้ไม่มีลูก ต้องหาทางแก้ไขคำสาป ด้วยการออกตามหาและรวบรวมสิ่งของ 4 อย่าง นั่นก็คือ ผ้าคลุมของหนูน้อยหมวกแดง รองเท้าของซินเดอเรลลา ผมของราพันเซล และวัวของแจ๊ค เพื่อถอนคำสาปนั้น
• หนังกำกับโดย Rob Marshall และมีนักแสดงแนวหน้าและมีชื่อเสียงมาร่วมหลายคน อาทิ Meryl Streep (บท แม่มด), Emily Blunt (บท ภรรยาคนขายขนมปัง), Anna Kendrick (บท ซินเดอเรลลา), Chris Pine (บท เจ้าชาย) และ Johnny Depp (บท หมาป่า) โดยในส่วนของ Meryl Streep ได้เข้าชิง Oscar สาขานักแสดงสมทบหญิงยอดเยี่ยมปีนี้จากบทแม่มดในเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม ในส่วนของ Johnny Depp นั้นออกมาไม่มาก ประมาณ 2 ฉากเท่านั้น

TN: วิเคราะห์ วิจารณ์

• เป็นการผสมผสานเทพนิยายหลากหลายเรื่องเข้าด้วยกัน บวกด้วยตัวละครใหม่ และการตีความแบบใหม่ ตามสมัยนิยมหนังเทพนิยายช่วงหลัง แต่กระนั้นก็เป็นการผสมผสานที่ “ไม่ลงตัว” สักเท่าไหร่ โดยเฉพาะช่วงครึ่งชั่วโมงสุดท้ายที่ดูเหมือนคิดไรออกก็ใส่เข้าไปก่อน อยากให้ใครหมดบทบาทก็ตัดจบลงง่ายๆ (เข้าใจว่าอาจเป็นตั้งแต่เวอร์ชั่นละครเวที) ทำให้เรื่องดูเหมือนไม่มีจุดหมายสักเท่าไหร่ 
• ด้วยความที่เป็นการรวมเอาเทพนิยายหลายเรื่องเข้าด้วยกัน ตัวละครจึงเยอะพอควร ในส่วนของซินเดอเรลลา แจ๊ค หนูน้อยหมวกแดง และคนขายขนมปัง มีการแบ่งสันบทที่กระจายความโดดเด่นได้ค่อนข้างทัดเทียมกัน แต่ปัญหาจะอยู่ที่ในพาร์ทของราพันเซล ที่บทค่อนข้างน้อย จนดูเหมือนกลายเป็นส่วนเกินของเรื่องไปเลย ยิ่งช่วงท้ายนี่เหมือนบทจะให้หายก็หายไปเลย นอกจากนี้ การที่ตัวละครเยอะ ต้องกระจายเรื่องราวไปให้แต่ละคน แถมยังเล่าเรื่องด้วยเพลงอีก บวกด้วยคาแรกเตอร์ของตัวละครบางคนก็ดูน่าหมั่นไส้มากกว่าน่าเอาใจช่วย เลยทำให้ไม่ค่อยอินไปกับตัวละครในเรื่องสักเท่าไหร่
• ด้วยความเป็นมิวสิคัลแถมนำมาจากละครเวทีด้วย การแสดงในเรื่องนี้จึงเป็นแบบเล่นใหญ่รัชดาใหญ่เธียเตอร์ แม้พอจะเข้าใจได้ว่าเป็นไปตามแนวของเรื่อง แต่บางทีก็นะ…ใหญ่ไปมั้ย และยังสงสัยว่าเป็นการเล่นตามสไตล์ของเรื่อง หรือเล่นใหญ่แบบล้นเกินสุดๆ เพื่อให้เกิดความขบขันกันแน่
• ประเด็นของเรื่องโดยเฉพาะเรื่อง “คำอธิษฐาน” และค่าตอบแทนที่ต้องจ่ายหากคำอธิษฐานนั้นสัมฤทธิ์ผล ที่เหมือนจะชูเป็นประเด็นหลักของเรื่อง สังเกตได้จากการที่ตัวละครเฝ้าแต่พูดว่า “I Wish… I Wish… I Wish…”แถมดูเหมือนจะมีการเล่นคำระหว่าง Wish กับ Witch เสียด้วย ก็ยังดูไปไม่สุดและสื่อมาได้ไม่เต็มที่เท่าไหร่ เพราะแม้จะเปิดเรื่องได้อย่างน่าสนใจ แต่ระหว่างนั้นหนังก็มัวไปเล่นกับเรื่องอื่นๆ กว่าจะตบกลับเข้ามาสู่ประเด็นหลักก็ช่วงท้ายไปแล้ว ซึ่งก็ดูรวบรัดและไม่เห็นว่าตัวละครจะรู้สึกรู้สาอะไรกับการสิ่งที่ต้องเสียไปเพื่อให้คำอธิษฐานเป็นจริงสักเท่าไหร่ นอกจากนี้ หนังยังดูมีความก้ำกึ่งในตัวเอง เหมือนเลือกไม่ได้ว่าตัวเองจะไปทางไหนดี ระหว่างการเดินเรื่องแบบจริงจัง หรือจะไปในทางล้อเลียนขนบหนังเทพนิยายและหนังแนวมิวสิคัลดี ทั้งนี้ส่วนของฉากล้อเลียน บางฉากก็ขำจริงจัง แต่ก็มาแบบขาดๆ หายๆ เดี๋ยวก็ล้อเลียน เดี๋ยวก็เดินเรื่องปกติ เดี๋ยวก็จริงจัง สุดท้ายเลยเหมือนไปไม่สุดสักทาง
• เพลง: เป็นหนังมิวสิคัลที่เพลงเพราะแต่ไม่ติดหูเอาเสียเลย แม้จะเข้าใจว่าเพลงในเรื่องนี้คือเพลงที่ใช้ในการสนทนา ไม่ใช่เพลงที่ใช้ประกอบเรื่องราวแบบ Begin Again แต่เพลงในหนังเดียวกันนี้อย่างใน Les’ Miserables, Dream Girls หรือ Phantom of the Opera ยังมีสักเพลงที่ดูติดหูเลย แต่กับ Into the Woods เมื่อออกจากโรงมากลับยังไม่ค่อยมีเพลงไหนที่ติดใจออกมาเลย อาจมีบ้างคือเพลง “Agony” ที่ร้องโดยเจ้าชาย 2 คนในเรื่อง แต่ก็เป็นความติดหู ติดตา ที่เกิดจากความตลกขบขันของท่าทางของ 2 เจ้าชายเสียมากกว่า นอกจากนี้ จังหวะดนตรีของเรื่องยังเร่งเร้ามาก โดยเฉพาะช่วงเปิดเรื่อง ซึ่งข้อดีคือช่วยสร้างความตื่นเต้น น่าสนใจ และน่าติดตามได้เป็นอย่างดี แต่เมื่อเร่งเร้าแบบนี้ไปทั้งเรื่อง ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า…เหนื่อยมั้ย

MN: อคติ อารมณ์ส่วนตัว

• ดูแบบ Soundtrack (รู้สึกในไทยจะฉายแบบนี้แบบเดียว) ที่ Scala ที่นั่งกลางๆ ระยะกำลังดี ระหว่างดูมีแสงโทรศัพท์จากข้างหน้ากวนใจบ้าง แต่ก็ช่วงสั้นๆ ไม่ถึงกับทำให้เสียอารมณ์สักเท่าไหร่
• ไม่ได้คาดหวังอะไรกับหนังเรื่องนี้มาก เพราะส่วนตัวก็ไม่ใช่แฟนพันธุ์แท้ Disney แต่ก็พอรู้เรื่องคร่าวๆ ของเทพนิยายแต่ละเรื่องซึ่งถูกนำมาเล่าใหม่ในหนังอยู่บ้าง และที่สำคัญประทับใจ Anna Kendrick เป็นทุนเดิมอยู่แล้วจาก Up in the Air จะว่าเป็นแรงบันดาลใจหลักที่ทำให้มาดูก็ว่าได้
• โดยส่วนตัวไม่ค่อยถูกโฉลกกับหนังแนวมิวสิคัล แบบที่ใช้เพลงในการสนทนาสักเท่าไหร่ รวมถึงละครเวทีลักษณะนี้ด้วย แต่กระนั้นก็มีหนังมิวสิคัลบางเรื่องที่ชอบมาก อาทิ Les’ Miserables, Dream Girls รวมถึง Frozen ลองใคร่ครวญดูแล้ว พบว่า น่าจะเป็นเพราะทั้ง 3 เรื่องนั้นมีเส้นเรื่องในตัวเองที่ค่อนข้างเด่นมากอยู่แล้ว และเพลงยังติดหูในทันทีที่ได้ยิน ทำให้สามารถกลบเรื่องความไม่คุ้นชินกับการเจรจาโต้ตอบด้วยเพลงไปได้
• ยอมรับว่า ไม่ค่อยได้เรื่องกับภาษาอังกฤษเท่าไหร่ ดังนั้น จึงอาศัยอ่านซับเป็นหลัก ดังนั้น ถ้ามีมุขเกี่ยวกับการเล่นคำทางภาษา จึงอาจเข้าไม่ค่อยถึงเท่าไหร่ 

ความชอบส่วนตัว: 6/10

The Grand Budapest Hotel

เคยดูแค่ Rushmore, Fantastic Mr. Fox กับ Moonrise Kingdom ก็ชอบทั้งสามเรื่องนะ โดยเฉพาะสองเรื่องหลังที่ชอบมาก ๆ ไม่คิดว่าโรงแรม Grand Budapest จะมาครองใจผมได้อีกเรื่อง แถมรู้สึกว่ามาตรฐานงานแกแม้ว่าเอกลักษณ์มุมกล้องจะเป็นลายเซ็นเดิม ๆ ตัวละครกึ่งซีเรียสกึ่งแฟนตาซี แถมพล็อตก็ไม่ได้แปลกใหม่ แต่พอเป็นเวส แอนเดอร์สันแล้วมันว้าวมากเลยแฮะ

เชิงอรรถ งานของเขาจะต้องแบ่งวัตถุตรงกลางภาพเสมอ แล้วการเคลื่อนกล้องของนี่มันมีเอกลักษณ์แบบหันขวับ 90 องศา: [vimeo]https://vimeo.com/groups/244239/videos/89302848[/vimeo]
เนื้อเรื่องก็แค่เจ้าของโรงแรมคนปัจจุบันเล่าย้อนไปถึงว่าทำไมเขาถึงได้ครอบครองโรงแรมแห่งนี้ ซึ่งก็ย้อนไปสมัยสงครามที่โรงแรมแห่งนี้โคตรจะได้รับความนิยมอย่างสูง ซึ่งตอนนั้นมี 'กุสตาฟ' (Ralph Fiennes) เป็นพนักงานต้อนรับที่มีความสัมพันธ์กับหญิงชราจำนวนมาก ฮ่าๆๆๆ
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อป้าทิลดา สวินตันถูกฆาตกรรม แล้วคนร้ายป้ายความผิดมาให้กุสตาฟ พล็อตแบบนี้มันมาตรฐานมาก ประเภทตัวละครเอกถูกใส่ความแล้วต้องหาทางแก้ต่างให้ตัวเอง คนดูก็ต้องมาเอาใจช่วยให้พ้นความผิดแล้วก็จับตัวคนร้ายให้ได้ แต่พอมาอยู่ในมือเวส แอนเดอร์สันแล้วมันจะทำให้คุณลืมความเบสิกธรรมดาไปได้เลย ฮ่าๆๆๆๆ



หนังคอเมดี้ก็ต้องตอบโจทย์ความบันเทิงให้ได้เป็นอันดับแรก ใครที่คุ้นเคยงานของเวส แอนเดอร์สันคงพอจะทราบดีว่ามันไม่ใช่หนังประเภทยิงมุกตลกฮาก๊ากๆๆๆๆ แต่มันถูกจัดเป็นคอเมดี้เพราะเนื้อเรื่องมันค่อนข้างหลุดจากโลกความเป็นจริงพอสมควร (แม้จะบอกว่ามันมีเนื้อหาที่ซีเรียสก็เถอะ) เอกลักษณ์แบบนี้แทบไม่มีผู้กำกับคนไหนทำได้ถึงเท่าเขา เหมือนเวลาเรานึกถึงหนังแฟนตาซีโรแมนซ์ที่ไม่หลุดโลกก็จะนึกถึงวู้ดดี้ อัลเลน อวยกันอย่างนี้เลยครับ ฮ่าๆๆ



แต่ก็เช่นเคย ผมว่าเขาออกแนวคัลท์นิดนึงคือถ้าใครชอบก็จะชอบไปเลย ใครไม่ชอบก็คงไม่ชอบไปเลย(มั้งนะ)

งานโปรดักชั่นสุดแสนจะลูกกวาดอันคุ้นตา หนังของเขามันชอบมาในแบบจานสีพาสเทลผสมอะไรสักอย่างซึ่งพอปรากฎออกมาแล้วมันทึ่งในรสนิยมการเลือกสีของเขาอ่ะ อย่าง Moonrise ผมยังติดตาชุดสีชมพูหวานแหววของเด็กสาว กับโทนเหลืองอันเป็นเสน่ห์ของ Mr.Fox เอางี้ดีกว่า จะมีหนังโทนลูกกวาดสักกี่เรื่องเชียว ฮ่าๆๆ



บทหนังอย่าไปหาเหตุหาผลกับบางอย่างในโลกของเวส แอนเดอร์สันมากนักเพราะมันคือหนังคอเมดี้ที่บางอย่างคือการปรุงแต่งให้เกิดความขบขัน (แต่ไม่เหมือนของไมเคิล เบย์นะเพราะอันนั้นมันหนังที่มีความจริงจังต้องการเหตุและผลเพื่อความน่าเชื่อถือ) ถ้าคิดเยอะอย่าดูหนังคอเมดี้ครับ เพราะไม่งั้นจะมานั่งจับผิดกับหลายอย่างในหนังของเวส แอนเดอร์สันเรื่องนี้ เอาง่าย ๆ ก็ฉากในคุกที่แม้ให้อารมณ์ซีเรียสแต่เล่าออกมาได้หลุดความเป็นจริงไปมาก ฮ่าๆๆ



พูดถึงบทหนังอย่างจริงจังต้องบอกว่ามันเป็นพล็อตสุดแสนจะโหลมาก ตัวเอกถูกใส่ร้ายต้องหาทางทำให้ตัวเองหลุดพ้นข้อกล่าวหา ตัวร้ายก็ต้องพยายามตามเก็บพยาน แล้วอาจจะมีมือที่สามคอยดูอยู่หห่าง ๆ พูดง่าย ๆ ว่าพล็อตแบบนี้ ดำเนินเรื่องแบบนี้มีมากมายก่ายกอง แต่พูดซ้ำอีกครั้งว่านี่มันโลกของเวส แอนเดอร์สัน คุณจะได้เห็นฉากหนีการตามล่าจากฆาตกรที่มาพร้อมดนตรีที่ฟังแล้วไม่เหมือนฉากในหนังทริลเลอร์, หรืออาจจะได้เห็นการรักษาความปลอดภัยของการเข้าถึงตัวพยานแบบที่โคตรจะคอเมดี้ ฮ่าๆๆๆๆ



ที่ชอบอีกอย่างคือฉากไล่ล่าบนภูเขาหิมะ อย่าง Inception ซึ่งโนแลนบอกว่าได้แรงบันดาลใจมาจาก James Bond ตอนที่เขาชอบก็คือ On Her Majesty's Secret Service (1969) แล้วลองมาดูฉากไล่ล่าบนภูเขาหิมะสไตล์เวส แอนเดอร์สันสิครับ กล้องที่แบ่งวัตถุตรงกลาง วัตถุเคลื่อนที่อย่างเร่งรีบ คือเป็นฉากไล่ล่าที่โคตรจะนำเสนอลายเซ็นของตัวเขาได้ครบถ้วน ชนิดที่ว่าปิดเครดิตก็ทายถูก ฮ่าๆ



ในส่วนราล์ฟ ไฟนส์เริ่มจะมาเป็นนักแสดงคนโปรดของผมเรื่อย ๆ แล้วแฮะ โดยส่วนตัวผมชอบนักแสดงที่รับบทหลากหลาย แล้วลองดูเส้นทางของราล์ฟ ไฟนส์ที่แต่ก่อนผมติดภาพว่าเขาคือหนุ่มผู้ดีปัญญาชน อย่างบทใน Quiz Show, The Constant Gardener หรือ The English Patient แม้กระทั่งงานอย่าง Schindler's List ยังให้ความรู้สึกว่าเขาคือผู้ดีเยอรมัน แต่ช่วงยุคหลัง ๆ เขาก็มีงานอย่างเช่น In Bruges, Harry Potter แล้วก็ Coriolanus ที่ค่อย ๆ มาทำลายภาพที่คุ้นตาของผม เช่นเดียวกับใน The Grand Budapest Hotel ที่เขากลายมาเป็นนักแสดงนำหนังคอเมดี้ได้ชนิดที่ว่าลืมไปเลยว่าเขาเคยเป็นใครมาก่อน ฮ่าๆๆๆ



เอาเป็นว่าแฟนเวส แอนเดอร์สันต้องดูเดี๋ยวนี้ ห้ามมีข้อแม้โดยเด็ดขาด
ส่วนใครที่ยังไม่เคยชมงานของเวส แอนเดอร์สันก็ถือเป็นโอกาสดีที่จะได้ลิ้มลองสไตล์หนังของเขาเผื่อว่าคุณจะติดใจครับ
แต่ถ้าใครเคยดูงานของเขาแล้วเฉย ๆ หรือไม่ชอบก็อยากให้ลองให้โอกาสงานของเขาอีกสักครั้งครับ

สรุปสั้น ๆ ว่าไปดูเถอะครับแหม่ อวยขนาดนี้แล้ว

Whiplash

ภายใต้กรอบเนื้อหาของหนังแนว “ครูครับ เราจะสู้เพื่อฝัน” ซึ่งถูกสร้างออกมานับจำนวนไม่ถ้วนและอย่างต่อเนื่อง Whiplash ถือเป็นหนังที่ original มากๆ และนั่นเป็นเรื่องน่าทึ่ง เพราะเป็นสิ่งที่หาได้ยาก มันเป็นหนังที่ไม่มีใครเหมือนและไม่เหมือนใคร ทั้งในความไม่ประนีประนอมกับเนื้อหาที่นำเสนอ การหลบเลี่ยงหลุมพรางของความซ้ำซากจำเจซึ่งนับว่ายากเย็นแสนเข็ญ และเหนืออื่นใด การปลดปล่อยตัวเองจากข้อผูกมัดของการต้องพะเน้าพะนอผู้ชม หรือการนำเสนอตัวเองในฐานะหนังที่หยิบยื่นความรู้สึกดีงาม

แน่นอนว่า-นี่เป็นหนังที่อาจจะไม่เหมาะสำหรับการฉายในวันครู แต่น่าเชื่อว่าบทบาทคุณครูเฟล็ทเชอร์ของเจ เค.ซิมม่อนส์-จะแทรกตัวเข้ามาเบียดบังพื้นที่ในหน่วยความจำของผู้ชมที่เคยสำรองไว้ให้กับคุณครูชิพส์, คุณครูคีตติ้งและคุณครูฮอลแลนด์ และแอ็คติ้งอันดุเดือดเลือดพล่าน เข้มข้นและจัดจ้านของซิมม่อนส์ก็สมควรอย่างยิ่งสำหรับการถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลในสาขาทางด้านการแสดงของสถาบันทั้งหลายทั้งปวง อันที่จริง มันคงจะเป็นเรื่องแปลกประหลาดมากๆหากชื่อของเขาถูกมองข้าม

ทำนองเดียวกัน บทแอนดรูว์ นีแมน เด็กหนุ่มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความฝันและทะเยอทะยาน รวมทั้งไม่ยอมรับคำตอบปฏิเสธจากใครของไมล์ส เทลเลอร์-ก็ทำให้ระหว่างเฟล็ชเชอร์กับหนุ่มน้อยไม่ได้มีสถานะของการเป็นเพียงแค่ ‘ครู-นักเรียน’ ที่ฝ่ายหนึ่งทั้งบีบคั้นและรีดเค้นทุกหนทาง อีกฝ่ายก็สู้อย่างหัวชนฝาและไม่ยอมแพ้ไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว ทว่าเป็นได้ถึงคู่ต่อกรที่สมศักดิ์ศรี และการขับเคี่ยวระหว่างตัวละครก็ดำเนินไปอย่างน่าตื่นตา (แม้ว่าวัยวัยวุฒิจะห่างกันสุดกู่ก็ตาม)

แต่ทั้งหมดทั้งมวล ส่วนที่ชวนให้รู้สึกว่าหนังของเดเมี่ยน ชาเซลล์-สะท้อนความจริงอย่างถึงที่สุดก็ตรงที่มันไม่ได้หลงละเมอเพ้อพกไปกับสูตรสำเร็จของหนังแนวนี้ และผู้ชมถูกย้ำอยู่เรื่อยๆว่า หนทางก้าวเดินสู่ความเป็นเลิศ (ไม่ว่าใครจะไปถึงหรือไม่ตาม) ไม่เคยโรยด้วยกลีบกุหลาบหรือปูไว้ด้วยพรมแดง เหนืออื่นใด การพาตัวเองหลุดพ้นออกมาจากความดาษดื่นรอบข้าง-ก็ไม่ได้เรียกร้องเพียงแค่การอุทิศทุ่มเทอย่างชนิดสองร้อยเปอร์เซนต์ แต่อาจจะถึงกับต้องแลกมาด้วยเลือดจริงๆ

W หนังจุลนิพนธ์ที่...

ตอนแรกที่ได้ยินว่าหนังเรื่อง W ของชลสิทธิ์ อุปนิกขิต กินเวลาฉายสองชั่วโมงกับอีกสิบนาที (จากเวอร์ชั่นดั้งเดิมที่ยาวนานถึงสามชั่วโมง) ก็เกิดอาการชะงักงันเล็กน้อย เพราะจากประสบการณ์ส่วนตัว การถูกบังคับ (กลายๆ) ให้ต้องนั่งดู ‘หายนะ’ ของใครบางคนในโรงหนังเป็นเวลานานๆ มันก็เหมือนกับตกนรกทั้งเป็น และอย่างที่ทุกคนก็คงรู้สึกคล้ายคลึง เข็มนาฬิกามันเดินช้ายิ่งกว่าเวลาในความฝันระดับที่สามหรือสี่ของหนังเรื่อง Inception ซะอีก ซึ่งมันเป็นความทุกข์ทรมานชั่วกัปชั่วกัลป์

และโชคร้ายที่เหตุการณ์แบบนั้นได้เกิดขึ้นแล้ว ง่วงมาก ดูไม่รู้เรื่องเลย หลับตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงแรก มันเหมือนกับหนังมีพลังอำนาจบางอย่างที่ดึงดูดให้เราเรียกร้องหาที่นอน ทั้งๆที่ถ้าหากจะว่าไปแล้ว จังหวะก้าวหรือ pacing ของหนัง-ก็ค่อนข้างเนิบนาบทีเดียว ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะวิธีการสร้างบุคลิกตัวละครที่มันดูนิ่งจนเกินไป ไม่มี Action ของตัวละครสักเท่าไหร่ และผู้ชมไม่ได้รับการบอกอย่างหมดเปลือกตั้งแต่เริ่มต้น และเราต้องเล่นบทนักสืบในการเก็บเกี่ยวสิ่งละอันพันละน้อยมาปะติดปะต่อและ เชื่อมโยง เพื่อที่เราจะสามารถหยั่งได้ถึงสิ่งที่เรียกว่าตื้นลึกหนาบางของตัวละคร และนั่นทำให้ W เป็นได้แค่เรื่องของเด็กสาวสองคนที่คนหนึ่งเงียบขรึม และอีกคนท่าทางใจแตก กับชายหนุ่มที่ชอบชู๊ตบาสเพียงลำพัง และหลายครั้งหลายคราสิ่งที่ถูกบอกเล่า-ก็สะท้อนให้เรารับรู้ได้ถึงสิ่งที่ ไม่ถูกบอกเล่าหรืออีกนัยหนึ่ง back story ของตัวละคร และนั่นยิ่งทำให้พวกเขาดูจืดชืด ไร้ชีวิตและจิตวิญญาณ และไม่ได้ทำให้หนังเพิ่มความน่าค้นหาเลย

สิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็ตรงที่หนังเรื่อง W เป็นหนังจุลนิพนธ์ หรือหนังที่ชลสิทธิ์ทำส่งอาจารย์เพื่อสำเร็จการศึกษาจากคณะ ICT มหาวิทยาลัยศิลปากร-เมื่อสองปีที่แล้ว เพราะมันดูไม่ค่อยจะมีความเป็นมือใหม่หัดขับซักเท่าใด หรือบางที เวอร์ชั่นสามชั่วโมง-อาจจะเป็นอย่างนั้น และการแก้ไขเพื่อให้มันได้ฉายเพื่อการค้าในโรงหนัง-คงจะช่วยลดทอนไขมันส่วน เกินออกไป แต่ประเมินจากสิ่งที่มองเห็นเบื้องหน้า กลวิธีในการบอกเล่ามันดูไม่ค่อยมีชั้นเชิงเลย และข้อสำคัญ มันไม่สามารถถ่ายทอดความรู้สึกเคว้งคว้างของตัวละครที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะลอยไปไหน ทิศทางไหนได้ รวมทั้งแอ็คติ้งของเหล่านักแสดงซึ่งก็เป็นนักศึกษาจริงๆก็ทำได้อย่างน่าผิดหวัง

เพื่อไม่ให้ข้อเขียนนี้ยาวเกินไป สิ่งที่อยากจะพูดถึงหนังเรื่อง W ของชลสิทธิ์เป็นอย่างสุดท้ายแต่ไม่ท้ายที่สุด-ก็คือ ตอนนี้-เราพร้อมแล้วที่จะหลับไปเวอร์ชั่นสามชั่วโมง

Gone Girl

ผลงานล่าสุดของ David Fincher ที่ดัดแปลงมาจากนิยายชื่อเดี่ยวกันของ Gillian Flynn ซึ่งบทภาพยนตร์ก็ยังเป็นฝีมือ Flynn เช่นกัน หนังว่าด้วยเรื่องของการหายตัวไปของ Amy Dunne (Rosamund Pike) ในวันครบรอบแต่งงาน 5 ปีกับ Nick Dunne (Ben Affleck) Amy คือสาวน้อยมหัศจรรย์ขวัญใจมหาชนที่โด่งดังจากหนังสือกึ่งชีวประวัติของเธอเรื่อง The Amazing Amy ที่เขียนโดยพ่อแม่ของเธอเอง แต่อย่างที่เธอเล่าให้ Nick ฟัง ทั้งหมดไม่ใช่เรื่องจริง Amy มักจะนำหน้าเธอหนึ่งก้าวเสมอ สาวน้อยใน The Amazing Amy มักจะดีและเก่งกว่าตัวจริงของเธอ อย่างไรก็ตาม Amy ต้องเสแสร้งเป็น หญิงสาวใน The Amazing Amy อยู่ตลอดเวลาตามที่พ่อแม่และสังคมรู้จักเธอ ลองพิจารณาดูว่าหนังสือชุด The Amazing Amy เป็นหนังสือที่เขียนตั้งแต่เธอยังเด็ก Amy จะคุ้นชินกับการเสแสร้งเป็นคนอื่นดีแค่ไหน การสร้างภาพลักษณ์เป็นคนอื่น คือ สิ่งที่ Amy ทำตลอดเวลา แต่สำหรับ Nick เขาไม่รู้จัก The Amazing Amy มาก่อน เขารักเธอในฐานะของ Amy หนังใส่ตัวละคร Desi Collings (Neil Patrick Harris) อดีตคนรักสมัยเรียนของ Amy เพื่อให้เห็นภาพเปรียบเทียบ แม้ผ่านมาหลายสิบปี เมื่อ Amy กลับไปหาเขา เขาก็พร่ำบอกว่าคิดถึง Amy คนเดิม เฝ้าพิจารณาเธอและอยากให้เธอเปลี่ยนไปเป็นคนเดิม Desi ไม่ได้รักตัวตน Amy เขารัก The Amazing Amy ตัวตนอันเสแสร้งของเธอ ในตอนนี้ Nick คือผู้ชายซื่อๆที่ไม่ได้เสแสร้งอะไรกับ Amy ทุกอย่างยังปกติสุขเมื่อทั้งคู่แต่งงานกัน Nick คือผู้ชายที่ไม่สร้างภาพกับ Amy อย่างไรก็ตามเมื่อความทุกข์เข้ามาเยือน ความรักก็เริ่มสั่นคลอน เมื่อวิกฤติเศรษฐกิจทำให้ฐานะทางการเงินเริ่มแย่ลง Nick ตกงาน นี่เป็นบททดสอบของชีวิตคู่ดังที่ Amy บันทึกเอาไว้ แถมแม่ของ Nick ยังป่วยหนัก นั่นทำให้ทั่งคู่ต้องย้ายไปที่ Missouri บ้านเกิดของ Nick โดยที่ไม่ถามความคิดเห็นของเธอ ยิ่งทำให้วิกฤติชีวิตคู่แย่ลงไปอีก แต่เดี่ยวก่อน อาการจืดจางในความรัก อาจเป็นสาเหตุของการล่มสลายของชีวิตคู่ แต่กับ Amy ที่เตรียมตัวจะ Work Hard กับชีวิตแต่งงานอยู่แล้วคงจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่ สิ่งที่น่าจะทำให้ Amy เจ็บมากที่สุด คือการที่ Nick เสแสร้งและโกหกเธอ Nick ที่นอกจากจะหมดรักเธอแล้ว ยังนอกใจเธอด้วย เธอเห็น Nick ทำกับผู้หญิงคนใหม่ในแบบเดียวกับที่เคยทำกับเธอ Nick คนซื่อที่ไม่สร้างภาพได้เปลี่ยนไปเป็น Nick จอมเสแสร้งไปแล้ว หลังจาก Amy หายตัวไป Nick กลายเป็นจำเลยของสังคม ในฐานะผู้ต้องสงสัยในข้อหาฆาตกรรมภรรยาตัวเอง ดังนั้น จากคำแนะนำของ Tanner Bolt (Tyler Perry) ทนายความที่ Nick จ้างมา เพื่อไม่ให้เรื่องบานปลายหนักไปกว่านี้ Nick ต้องชิงพื้นที่สื่อออกแถลงการณ์เรื่องการมีชู้และยอมรับว่าเป็นคนไม่ดี แต่อยากให้ Amy ยกโทษให้แล้วรีบกลับมา Nick เรียกศรัทธาคืนจากสังคมได้ การเสแสร้งของเขายังทำให้ผู้ชมเชื่อว่า Nick ไม่ได้เป็นคนฆ่าภรรยา (สร้างภาพให้เห็นว่า เขาเป็นคนไม่ดีทำให้เธอหนีหายไป แสดงให้สังคมเห็นว่าอยากให้เธอกลับมาจริงๆ แสดงให้สังคมรับรู้ว่าเขายังคิดว่าภรรยาไม่ตาย นั่นหมายความว่าเขาไม่ได้เป็นคนฆ่าภรรยา) แต่ในที่สุด Nick ก็ตกเป็นผู้ต้องหาคดีฆาตกรรม เนื่องจากหลักฐานที่ Amy ได้จัดฉากไว้อยู่ดี การสร้างภาพครั้งนี้เรียกคะแนนนิยมจากสังคมได้มาก ไม่แค่เฉพาะสังคมเท่านั้น Amy ที่ได้ชมรายการนี้ถึงกับเปลี่ยนแผน สร้างเรื่องราวใหม่เพื่อกลับมาหา Nick (อันที่จริง Amy จะทำตามแผนเดิม โดยร่วมมือกับ Desi ก็ได้ เพราะ Desi ยอมตาม Amy อยู่แล้ว) ใช้วิธีสร้างภาพลักษณ์แบบเดียวกับที่ Amy ทำ คือวิธีแก้ปัญหานี้ ท้ายที่สุด Nick ที่กำลังเตรียมสู้คดีในชั้นศาลก็ต้องประหลาดใจ เมื่อ Amy ที่หายไปกลับคืนมา ข้อกล่าวหาว่าเขาก่อคดีฆาตกรรมภรรยาตัวเองเป็นอันจบลง อย่างไรก็ตามนี่คงไม่ใช่ความสุขของ Nick อีกต่อไป เพราะถึงจะหลุดจากคดีฆาตกรรม Nick ยังต้องอยู่กับ Amy ที่ตอนนี้เขาเริ่มหวาดกลัวเธอไปอีกสักพัก Amy หว่านล้อมให้เขาร่วมมือ “รักษาภาพ” ที่สร้างเอาไว้ต่อไป ซึ่งตอนนี้ Nick ติดบ่วงที่ตนเองได้สร้างภาพออกสื่อเอาไว้แล้ว (เขาไม่สามารถเลิกกับ Amy ได้เพราะจะขัดแย้งกับภาพที่สร้างเอาไว้ และ Nick กำลังจะมีลูกกับ Amy ซึ่งเขาต้องรับผิดชอบ) เมื่อสร้างภาพต่อสังคมเพื่อเอาตัวรอดแล้ว เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงภาพลักษณ์ทันทีเมื่อหลุดพ้นจากปัญหา แต่ยังคงต้องรักษาภาพนี้ต่อไปอีกยาวนาน การสร้างภาพอาจช่วยให้รอดจากปัญหาได้ แต่ต้องรักษาภาพลักษณ์นั้นไปอีกนาน ท้ายที่สุด ผู้ชมคงไม่สามารถรับรู้ชะตากรรมต่อไปของทั้งคู่ เพราะหนังเลือกที่จะจบตรงนี้ อย่างไรก็ตามเราก็รับรู้ได้ว่า Nick ได้รับบทเรียนอะไรบ้างจากการกระทำของเขา Nick นอกใจและหลอกลวง Amy จนโดนเธอลงโทษ แต่ Nick ยังใช้วิธีเดิมเพื่อเอาตัวรอด (อันที่จริง Nick เคยพูดว่าเรื่องจริงต่างหากจะช่วยให้เขารอด แต่ด้วยการแนะนำของ Tanner ว่าวิธีเอาตัวรอดที่ดีที่สุดคือการหลอกลวงต่อไป) ฉากแรกและฉากจบของหนังคือฉากเดียวกัน แต่เราจะเข้าใจหัวอกของ Nick ได้มากขึ้นว่าทำไมเขาถึงไม่เข้าใจ Amy อีกต่อไป แม้ทุกอย่างจะคลี่คลายลงแล้ว แต่สิ่งที่หายไปก็คือตัวตนแท้จริงของพวกเขา ทั้ง Amy และ Nick ต่างก็ต้องอยู่กับภาพลักษณ์ที่พวกเขาสร้างขึ้นมาไปอีกนาน นอกจากประเด็นหลักข้างต้นแล้ว หนังยังนำเสนอภาพของยุคสมัยปัจจุบันได้อย่างน่าสนใจ สื่อมีอิทธิพลต่อชีวิตเรามากขึ้น นั่นทำให้ “ภาพลักษณ์” ของเรากลายเป็นสิ่งสำคัญ เรื่องภายในครอบครัวก็อาจกลายเป็นเรื่องสาธารณะในวงกว้าง ไม่ใช่แค่ในระดับหมู่บ้าน แต่อาจกว้างถึงระดับประเทศ การบิดเบือนของสื่อ การเกาะกระแสเพื่อความดังโดยไม่สนใจผู้อื่น คือจุดเล็กๆน้อยๆที่หนังแสดงให้เห็น ความสัมพันธ์ระหว่าง Margo (Carrie Coon) น้องสาวฝาแฝดของ Nick แสดงให้เห็นว่าเราสร้างภาพ หลอกลวง หรือปกปิดความจริงได้แม้กระทั่งคนที่หวังดีกับเรา แต่หนังก็แสดงให้เห็นว่าวิธีที่ดีที่สุดคือการคุยกันแบบเปิดเผย ประเด็นที่น่าสนใจอีกอย่าง และทำให้นึกไปถึงผลงานเรื่องก่อนของ David Fincher อย่าง The Girl with The Dragon Tattoo ก็คือ แม้ผู้หญิงจะฉลาดหรือแข็งแกร่งแค่ไหน เธอก็ยังถูกทำร้ายได้โดยผู้ชายอยู่ดี Gone Girl คืองาน Thriller Drama ที่สะท้อนยุคสมัยได้อย่างน่าสนใจ การกำกับของ David Fincher ไม่ได้เร่งเร้าอารมณ์โดยใช้ทักษะทางภาพยนตร์จนเกินงาม แต่ปล่อยให้พลังของเนื้อเรื่องพาผู้ชมไปข้างหน้า งานภาพของ Jeff Cronenweth และดนตรีประกอบของ Trent Reznor และ Atticus Ross ทีมงานขาประจำของ Fincher คือความพอดี ไม่มีโฉ่งฉ่างจนกลบเนื้อหาของหนัง Rosamund Pike ในบท Amy คือตัวละครที่น่าจดจำที่สุดในหนัง ขณะที่นักแสดงคนอื่นต่างก็ทำหน้าที่ได้ดี ข้อเสียของหนังคือ บางครั้งบทหนังเล่นง่ายเกินไปในการคลี่คลายสถานการณ์บางอย่างที่เป็นจุดพลิกผันของเรื่อง ส่วนบทหนังในองก์สุดท้ายอาจมีปัญหาเรื่องความน่าเชื่อถือ เพราะดูจากรูปการณ์แล้ว Amy ไม่น่ารอดไปได้ ด้วยช่องโหว่มากมายขนาดนี้ Gone Girl มีประเด็นที่น่าสนใจ มีเนื้อหาที่น่าติดตาม และเป็นหนังที่มีความน่าจดจำ แม้ว่านี่อาจจะไม่ใช่หนังที่ดีหรือสมบูรณ์แบบ แต่เนื้อหาและประเด็นก็สะท้อนภาพของสังคมปัจจุบันได้อย่างชันเจน ความรักสามารถเปลี่ยนแปลงได้ และความจริงใจก็เป็นสิ่งที่สำคัญ เพราะ “ภาพรัก” และ “ภาพลักษณ์” ส่งอิทธิพลต่อชีวิตคนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

Little Miss Sunshine

เล่าอย่ารวบรัดตัดความที่สุด นี่คือหนังที่ว่าด้วย ครอบครัวขี้แพ้ครอบครัวหนึ่งที่เดินทางไปด้วยกันแล้วค้นพบว่ายิ่งไปไกลก็ยิ่งค้นพบความขี้แพ้ภายในแต่ละคนมากขึ้นทุกทีๆ แน่นอน มันช่างรวบรัดและขมขื่นสิ้นดี (จนอาจพาลนึกไปว่าเป็นหนังสลดหดหู่ หากเช่นนั้นเราควรเพิ่มบางวลีลงในประโยคเมื่อสักครู่นี้ เช่นว่า แต่ยิ่งไปไกล พวกเขาก็ยิ่งเข้าใจ ในความขี้แพ้เฉพาะตน และ ภูมิใจกับมัน เอาล่ะ ฟังดุมีแสงสว่างมากขึ้นมาหน่อย

เล่าอย่างยาวๆ นี่คือเรื่องครอบครัวเล็กๆที่ประกอบด้วยคุณพ่อที่เป็นอาจารย์สอนเกี่ยวกับเทคนิค 9ขั้นสู่การเป็นผู้ชนะ และกำลังหาทางชนะด้วยการตีพิมพ์เทคนิคของตนเอง ข้างฝ่ายคุณแม่เป็นแม่บ้านที่ใกล้เสียสติขณะพยายามเลิกสูบบุหรี่ พี่ชายของเธอเป็นอาจารย์ชาวเกย์อกหักรักคุดที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลหลังารเชือดข้อมือตัวเองสังเวยรัก ลูกชายคนโตเป็นสาวก นิทเช่ จู่ๆวันหนึ่งก็ทำสัญญากับตัวเองว่าจะไม่พูดกับใครจนกว่าจะได้เป็นนักบิน AIR FORCE ทุกวันนี้อาศัยการสื่อสารผ่านทางสมุดฉีก มีคุณปู่เป็นสิงห์ขี้ยาที่แม้จะชราภาพ ก็ยังสูดโคเดคนปื้ด ปื้ด และสบถคำหยาบเป็นไฟ ในขณะที่สมาชิกคนสำคัญคือ โอลีฟ ลูกสาวคนเล็ก ที่อ้วนปุ๊กลุ๊ก สวมแว่นตาหนาเตอะ และมีความหวังว่าตัวเองจะได้เข้าประกวด LITTLE MISS SUNSHINE และได้รางวัลเทพีหนูน้อยไปครอบครอง และทั้งเรื่องที่เหลือ คือการเดินทางไกลข้ามรัฐของครบครัวนี้ที่มีพาหนะเป็นรถตู้สีเหลืองมัสตาร์ด คันสุดกระป๋อง ที่วิ่งไปดับไป จนต้องมีแต่ช่วยกันเข็นแล้ววิ่งขึ้นรถให้ทันเท่านั้นจึงจะไปได้ เพราะเมื่ออกวิ่ง รถคันนี้ก็ห้ามหยุด!

ผลงานการกำกับชิ้นแรกของ JONATHAN DAYTON ร่วมกับ VALERIE FARIS อดีตสองผู้กำกับ มิวสิควีดีโอ ที่หันมาจับงานหนังใหญ่เป็นเรื่องแรก ทั้งคู่พาเราท่องไปบนถนนคนขี้แพ้ ด้วยเรื่องเล่าแบบ ROAD MOVIE ที่ขบขัน และขมขื่น

หนังใช้รถกระป๋องหนึ่งคันทดแทนความหมายโดยรวมของครอบครัวเล็กๆครอบครัวนี้ รถที่ดูภายนอกก็ไม่ได้เลวร้าย แต่เมื่อวิ่งไปวิ่งไป ก็หยุดไม่ได้ ถ้าจอดก็ต้องช่วยกันเข็น แตรดังขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย(และไม่มีหยุด) ไปจนถึงประตูที่เปิดปุ๊บก็ร่วงผลอยไปในทันที

แน่นอนครอบครัวHOOVER ไม่สมประกอบ และพวกเขาไม่ได้ปกปิดมัน ยิ่งหนังเดินทางไปข้างหน้า ความไม่สมประกอบก็ยิ่งฉายชัด และที่น่าสนใจคือมันไม่ใช่หนังที่ว่าด้วยการคลี่คลายปัญหาค้างคาใจในครอบครัว ไม่ใช่หนังที่ทำให้ตัวละครเอาชนะอุปสรรคแล้วก้าวเดินต่อไปข้างหน้า แต่มันเป็นเรื่อง ปัญหาที่แก้ไม่ได้ เพราะที่ตัวละครค้นพบในหนังไม่ใช่ทางชนะแต่เป็นการไม่มีทางชนะ ไม่ว่าจะดำเนินการตาม เก้าขั้นแห่งความสำเร็จหรือไม่

ในครึ่งแรกหนังทำท่าจะดำเนินรอยตาม AMERICAN BEAUTY ที่ว่าด้วยการแฉ ความบ้าคลั่งความสำเร็จแบบอเมริกัน โดยเฉพาะฉากในร้าอาหารที่คุณพ่อ พยายามจะบีบคั้นให้ลูกสาวคนเล็กไม่สั่งไอศครีม แต่นับเป็นโชคที่หนังไม่ดำเนินตามทางนั้น เพราะที่เราได้เห็นคือสมาชิกในครอบครัวที่เหลือพยายามช่วยเหลือหนูน้อยให้รอดตายทางวิญยาณได้อย่างวุดหวิด ก่อนที่จะต้องผลัดกันช่วยกันและกันไปรอดตายทางวิญญาณไปตลอดจนจบเรื่อง

ช่วงท้ายของหนัง นั้นสนุกสนานครึกครื้นเป็นอย่างยิ่งเมื่อครอบครัว (ทั้งที่ยังอยู่และไม่อยู่แล้ว) มาถึงกองประกวด และค้นพบว่าการประกวดเด็ก เป็นเวทีสุดสยองที่ยิ่งกว่านรก หนังเสียดสีความสำเร็จในมุมมองของ อเมริกันชนได้อย่างชวนตะลึง ท่ามกลางการประกวดที่เต็มไปด้วยเด็กๆที่แต่งตัวเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ (และผู้ชมพอใจอย่างยิ่ง ) ดุเหมือนจะมีหนูน้อยOLIVE เท่านั้น ที่เป็น ยิ่งกว่าตัวประหลาด (เธอเลือกเต้นประกอบเพลง SUPERFREAK เพลงร๊อค ที่คุณปู่จอมซ่าส์แนะนำ) และแน่นอไม่มีใครสักคนพอใจ หนังเสียดสี ความสำเร็จที่เราต่างดิ้นรนแทบตายเพื่อไขว่คว้าให้ได้มันมา เหมือนครอบครัวที่เดินทางมาตั้งไกล เพื่อจะพบว่าการประกวดเด้ก มันไร้สาระสิ้นดี

แต่ที่สำคัญไม่ใช่การชนะ มันคือการได้ทำต่างหาก หนังจึงเลือกจบ แบบที่ไม่ใช่ว่าหนูน้อยเป็นที่รักแต่อย่างใด พวกขี้แพ้ คือพวกขี้แพ้ แต่พวกเขามีรถกระป่องหนึ่งคัน และนั่นก็เยี่ยมยอดแล้ว

หนังได้การแสดงที่เยี่ยมยอดจากตัวละครหลักทุกตัว แต่แม้ ALAN ARKIN จะคว้ารางวัลประกอบชายไป แต่ตัวบะครที่ผมชอบที่สุดคือ GREG KINNEAR ที่รับบทคุณพ่อผู้แพ้ (ที่เชื่อว่ามีชัยชนะ)ได้อย่างสนุกสนานแบสุดตีน ในขณะที่ TOONI COLLETTE ประคองตัวไม่ให้สติหลุดออกมาในระดับพอดี และหนน้อย ABIGEL BRESLIN ก็ฉายแสงจนเป็น MISS SUNSHINE ไปจริงๆ

อย่างไรก็ดี แม้หนังจะหลุดเข้ามาชิงออสการ์ในปีนี้หลายรางวัล รวมถึงรางวัลหนังยอดเยี่ยมด้วย เอาเข้าจริงหนังก็ไม่ได้ สมบูรณ์แบบ หรือแตกต่างจนน่าทึ่ง เพราะจะว่าไป นี่คือหนังแบบที่ เดินตามสูตรหนังอินดี้ทุกประการ จนทำให้ตัวละครเป็นเพียงตัวละคร ที่มีเสน่ห์โดดเด่นชัดเจนแต่ไม่ลงลึกในมิติของมนุษย์ หนังเลือกตัดฉากแนะนำให้เห็นความเพี้ยนแต่ละคนจากนั้นก็จับทุกคนยัดใส่รถเลย หลังจากนั้นหนังก็อัดแน่นไปด้วยบทสนทนาคมคายเสียดสี เรามองเห็นด้านเพี้ยน(แต่น่ารัก) ด้านมืด(ที่น่าให้อภัย)ของตัวละคร แต่ไม่ได้เห็นพวกเขาในฐานะมนุษย์ที่มีเลือดมีเนื้อจริงๆ ซึ่งนี่เป็นคุรสมบัติที่เป็นข้อด้อยของหนังอินดี้ จากฝั่งอเมริกันในยุคหลังๆ ( ME AND YOU AND EVERYONE WE KNOW ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น)

แต่ถึงกระนั้นโดยส่วนตัวนี่คือหนังที่สัมผัสตัวผมอย่างรุนแรง ในช่วงท้ายของหนัง ที่น้องOLIVE ขึ้นไปเต้นกระกวดนั้น ผมร้องให้อออกมาอย่ารุนแรง (ฉากที่ทำให้รู้สึกในแบบเดียวกันนี้คือฉาก โชว์ดนตรีของไอ้หนูมาร์คัสใน ABOUT A BOY ) และหลังจากหนังจบ หนังเรื่องนี้ก็ขึ้นไปนอนรอหนังที่ชอบในรอบปีแล้วโดยไม่ต้องสงสัย เพราะนี่คือหนังสำหรับคนขี้แพ้ แน่นอนหนังเรื่องนี้ย่อมสร้างมาเพื่อไอ้หนุ่มหนังป่วยอย่างเรา

ด้วยเช่นกัน

Like Father Like Son

บันทึกความรู้สึกหลังไปดูมา 
ระดับการสปอย : สปอยเท่าตัวอย่างหนัง (มากกว่านิดนึง 20% แต่ไม่สปอยตอนจบและไม่เสียอารมณ์เวลาดูหนัง) 

หนังเกี่ยวกับ 
- ถ้าอยู่มาวันนึงก็รู้ว่าลูกที่เราเลี้ยงเขามา ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเรา จะทำยังไง 
- จะรักลูกที่เลี้ยงดูมาแล้วเลี้ยงต่อไป หรือจะคืนให้พ่อแม่ที่แท้จริงต่อไป ? 
- อันนี้ตัวอย่างฮะ http://youtu.be/LPmYF3WSpA8 


เป็นยังไงบ้าง ? 
- หนังที่มีเนื้อเรื่องน้ำเน่าพล็อตก็เก่าเมืองไทยมีเยอะแยะมากมาย แอ๊ดแมวก็รู้จักแนวนี้ไม่กี่เรื่อง เท่าที่นึกออกก็มีแค่ นางทาส อกธรณี คมพยาบาท เลือดหงส์ เรือนเสน่หา แรมพิศวาส กลิ่นแก้วกลางใจ แก้วล้อมเพชร อาญารัก #นี่แกแค่นึกออกเร๊อะ!!
- แต่ความเก๋ของเรื่องนี้คือ หนังคว้ารางวัล JURY PRIZEจากเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์รางวัลจากเวที ลอนดอนฟิล์มเฟสติวัล และ รางวัลจากเทศกาลภาพยนตร์ San Sebastián International Film Festival อีกด้วยนะฮะ 
- ไม่แปลกที่หนังจะได้รางวัลเยอะขนาดนี้ ล่าสุดสปิลเบิร์กซื้อLike Father,Like Son ไปรีเมค เพราะหนังมันอบอุ่นและซึ้งมาก 


ชอบอะไร? 
- ถึงเนื้อหาหนังธรรมดาแต่หนังก็ทำได้หนัก และจุกมากๆฮะ หนังไม่ได้บิ้วให้เราต้องร้องไห้ฟูมฟายเลย
- ชอบบทสนทนาของเรื่อง พูดน้อยๆ ทำน้อยๆ แต่ได้กลับมาเยอะมาก โดยเฉพาะฉากตอนจบ คือในความที่มันจบอย่างนั้น แต่มันมีความหมายเยอะแยะมากมาย //งงป่ะ ถ้างงต้องไปดู 5555 
- ชอบที่สุดคือฉากที่เรียวเซสงสัยที่ทำไมพ่อให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้นี่มันสุดยอดมากคือเทียบชั้นฉากการเผชิญหน้ากันระหว่างลุค สกายวอล์คเกอร์ ปะทะเจได อนาคิน สกายวอล์คเกอร์เลยทีเดียว 
- เหมาะกะคนที่เรียนเรื่องการถ่ายภาพ หรือศึกษาเรื่องอาร์ต ไดเร็คเตอร์ เพราะหนังเรื่องนี้ภาพสวยและเป็นธรรมชาติมาก
- เด็กในเรื่องคืออภิมหึมามหาความน่ารักมาก เล่นเป็นธรรมชาติ ทั้งหนูเคตะ และเรียวเซ อย่างหนูเคตะเนี่ยแก้มยุ้ยเด้งดึ๋งน่างับที่สุด เห็นแล้วอยากย้อนเวลากลับไปเป็นเด็ก จะกินแต่ตีนไก่ซุปเปอร์จะได้ไม่เป็นโรคขาดคอลลาเจนที่หน้าอย่างทุกวันนี้ T^T 


ไม่ชอบอะไร? 
- หนังเต็มไปด้วยสัญลักษณ์ และช่องว่างให้เราค่อยๆคิดตลอดเวลา เหมาะกะคนที่ชอบดูหนังที่ตั้งคำถามปลายเปิดมากกว่าคนที่ต้องการบทสรุปที่ชัดเจน แน่นอนว่าใครไม่คุ้นกะโทนหนังนิ่งๆ เรื่อยๆ อาจไม่ชิน 
- ความเป็นประโยคปลายเปิดของหนังโดยเฉพาะตอนจบ เชื่อว่ามีทั้งคนชอบและไม่ชอบ ใครชอบดูหนังกลับไปคิดต่อ หนังจบคนไม่จบอะไรประมาณนี้น่าจะชอบเรื่องนี้ฮะ 
- ไม่ชอบโรงหนัง sf คือดูจบกะลังอินกะหนังอยู่ดีๆเปิดไฟ เปิดเพลงขอใจเธอแลกเบอร์โทรขึ้นมาซะงั้น ปรับอารมณ์เหวี่ยงไหล่ตามท่อนฮุคเพลงแทบไม่ทัน น้ำตาเลยไม่ไหลเลย 5555 


สรุป 
- ปีนี้มีหนังดีๆที่เล่นประเด็นของครอบครัวมาหลายเรื่อง อย่างล่าสุดที่ประทับใจไปก็คือ About Time ใครที่ sensitive กะความรักระหว่างครอบครัว หรือใครที่มีอาการเป็นนางงามระทวยทุกครั้งที่เจอเด็กน่ารักไม่ควรพลาดเรื่องนี้
- หนังอาจจะไม่สไตล์ที่คนไทยชอบเท่าไหร่แต่อยากให้หาเวลาลองเปิดใจ เข้าไปดูหนังเรื่องนี้และค่อยๆ ซึมซับ คิดตาม รับรองว่าจะพบกะความซาบซึ้งที่น่าประทับใจแน่นอนฮะ 
ให้คะแนนความชอบ 8/10


หนังฉายเฉพาะโรงภาพยนตร์ เอสเอฟ เวิลด์, ลิโด้ และเฮาส์ อาร์ซีเอ ติดตามข่าวสารหนังเรื่องนี้ได้ที่ MONGKOL CINEMA

ใครไปดูมาแล้ว....เป็นยังไงกันบ้างฮะ 
เผื่อจะมีความเห็นต่างจาก #แอ๊ดแมว 
เอามาเล่าให้ฟังบ้างนะฮะ ??