แผลเก่า

ได้ดูหนังเรื่อง แผลเก่า เวอร์ชั่นโพสต์โมเดิร์นของหม่อมน้อยแล้ว ยิ่งทำให้รู้สึกว่า แผลเก่า ของคุณเชิด เป็นผลงานชั้นครู อย่างแท้จริง มันทั้งใช่ และถูกต้องไปซะทุกส่วน ตั้งแต่สไตล์การเล่าเรื่องแบบซื่อๆ ไม่ต้องประดิดประดอย หลายครั้งใช้เทคนิคการซูมภาพแบบเร็วอย่างที่สมัยนี้ไม่มีใครทำอีกแล้ว จังหวะจะโคนในการบอกเล่าที่ตอนแรก หนังดูตลกโปกฮา แต่อย่างค่อยเป็นค่อยไป มันก็ค่อยๆ เคร่งขรึมจริงจังมากขึ้น งานสร้างก็เช่นเดียวกัน ให้บรรยากาศ ความรู้สึกของกลิ่นโคลนสาบควาย และท้องทุ่งได้อย่างติดตรึง

การแสดงของนักแสดงที่เข้าถึงบทบาท คนดูไม่เห็นทั้งสรพงษ์ ชาตรี และนันทนา เงากระจ่าง มีแต่ไอ้ขวัญผู้ยึดมั่นในความรัก และอีเรียมที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา หรือแม้แต่การแคสต์นักแสดงสมทบ ทั้ง ป๋าส.อาสนาจินดาในบทพ่อไอ้ขวัญ สุวิน สว่างรัตน์ในบทพ่ออีเรียม ศรินทิพย์ ศิริวรรณในบทแม่อีเรียม ไปจนถึงเศรษฐา ศิระฉายาในบทจ้อย นักเลงเมืองมีน และชลิต เฟื่องอารมย์ในบทหนุ่มผู้ดีจากเมืองบางกอก ก็ล้วนแล้วเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับบทที่ได้รับ มีทั้งรูปลักษณ์ที่ชัดเจนและบุคลิกโดดเด่นเฉพาะตัว

และไม่พูดไม่ได้ เพลงประกอบที่ขับร้องโดยไพรวัลย์ ลูกเพชร (และผ่องศรี วรนุช) ทั้ง ขวัญเรียม, แสนแสบ, สั่งเรียม ฯลฯ ที่กลายเป็นผลงานที่ไม่ติดอยู่ในกับดักของกาลเวลา และเกื้อกูลให้หนังยิ่งติดแน่นทนนานในความทรงจำ

ทั้งหมดที่ไล่เรียงนี้ไม่ได้เป็นผลมาจากการหลงละเมอเพ้อพกอยู่กับอดีต จนไม่ยอมโงหัวขึ้นมามองปัจจุบัน หรือไม่ยอมรับการเปลี่ยนแปลง (ทำนองว่าของเก่าทำดีอยู่แล้ว และใครจะแตะต้องไม่ได้) แต่มันเกิดจากการได้ดูหนังเวอร์ชั่นล่าสุดแล้วไม่เชื่อและไม่อิน

หลายต่อหลายช่วงกลายเป็นละครเวทีบนจอเงิน เยอะและท่วมท้นตามสไตล์ของผู้กำกับ นักแสดงสมทบไม่มีแคแร็คเตอร์ชัดเจน ตรรกะของหนังหลายช่วงน่าขบขัน

ทว่าใหม่ดาวิกา นอกจากฟันไม่ดำแล้ว (อันที่จริง มันขาวแวววาวราวกับสร้อยไข่มุกที่ห้อยคอคุณหญิงทองคำเปลว) เธอยังสวมบทบาทของอีเรียมได้อย่างมีเสน่ห์ดึงดูด และพอจะช่วยให้หนังไม่ถึงกับดำดิ่งและม่องเท่งไปพร้อมๆกับสองคู่รักแห่งท้องทุ่งบางกะปิ

The Lunchbox

The Lunchbox

สปอยมั้งไม่แน่ใจ

เราเชื่อว่าใครๆก็เคยขึ้นรถเมล์ผิด ขึ้นรถไฟผิดขบวน แม่งคือทางใหม่ที่แปลกตา ผิดที่ผิดเวลา ทางที่เราเกือบจะหลงใหลไปกับความสวยงามแล้ว แต่สุดท้ายยังไงเราก็กลับมาที่ทางเดิมที่ถูกต้อง ทางที่แสนน่าเบื่อไม่น่าตื่นเต้น ที่ผ่านมาก็แค่แวะเวียนมาให้เราชุ่มฉ่ำหัวใจจนเกือบจะเสียความเป็นตัวเองแค่นั้นแหละ นี่ไม่ใช่ยุคสมัยที่จะเกิดความรักกันผ่านเพื่อนในจดหมายทั้งๆที่ไม่รู้จักหรอก นี่มันโลกของอีเมล์ โลกที่วุ่นวายโลกที่ใครๆก็ต้องทำงานหาเงิน เป็นโรคป่วยและต้องใช้เงินรักษาทั้งนั้นแหละ แม่งน่าเบื่อแม่งเศร้าเว่ย