Her

นึกไม่ถึงจริงๆว่า หนังเรื่อง Her ของสไปค์ จอนซ์ จะเป็นหนังที่ให้ทั้งความรู้สึกอบอุ่น, ละเมียดละไม อ่อนหวานและโรแมนติกได้ถึงขนาดนี้ และอารมณ์อันแสนบรรเจิดและงดงามเหล่านั้นเล่นงานข้าพเจ้าโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว เพราะเมื่อคำนึงว่า งานเก่าๆ ของจอนซ์อันได้แก่หนังอย่าง Being John Malkovich, Adaptation, Where the Wild Things Are ล้วนแล้วเป็นหนังที่ทั้ง Wierd ทั้งพิลึกพิลั่น มันก็ทำให้อดทำนายทายทักล่วงหน้าไม่ได้ว่า มู้ดและโทนของหนังเรื่อง Her ก็ไม่น่าจะฉีกตัวเองไปได้แสนไกลถึงเพียงนั้น

แน่นอนว่าความพิลึกพิลั่นยังคงอยู่ครบถ้วน ตัวเอกของเรื่องตกหลุมรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น กับระบบปฏิบัติการของคอมพิวเตอร์ หรือที่เรียกว่า os (ความรักช่างไม่มีพรมแดนจริงๆ) และในขณะที่พล็อตมันดูเหมือนพัฒนาไปสู่ความเหลวไหลไร้สาระมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่น่าเชื่อว่าคนทำหนังสามารถทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครกับระบบโอเอส ซึ่งไม่มีแม้แต่ตัวตน และดำรงอยู่เพียงแค่เสียงพูด-กลายเป็นเรื่องซีเรียสจริงจังขึ้นมา และมีลำดับขั้นตอนหรือพัฒนาการที่ไม่ได้แตกต่างไปจากความสัมพันธ์ระหว่างชายหนุ่มหญิงสาวจริงๆ กระทั่งคนดูรู้สึกแคร์ และความ Irony อยู่ตรงที่ยิ่งเวลาผ่านพ้นไป ‘เธอ’ หรือในชื่อที่เธอเรียกตัวเองว่า ซาแมนธ่า ผู้ซึ่งเป็นเพียง ‘อัลกอริธึ่ม’ ของโปรแกรมคอมพิวเตอร์-ก็เริ่มแสดงออกถึงความเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น หนึ่งในนั้นก็คือการพูดไปพร้อมกับถอนหายใจ ซึ่งระบบปฏิบัติการอย่างเธอไม่จำเป็นต้องใช้ออกซิเจนเพื่อการฟอกเลือด หรือเพื่อการสันดาปแต่อย่างใด

แต่เอาเข้าจริงๆแล้ว เส้นเรื่องที่ว่าด้วยโรแมนซ์ระหว่างคนกับโปรแกรมคอมพิวเตอร์-ก็ไมไ่ด้มีจุดหมายปลายทางเพียงเท่านั้น แต่นำไปสู่การตั้งคำถามที่ใหญ่โต-ว่าด้วยความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ และแน่นอน มนุษย์กับเทคโนโลยี แต่ไม่ว่าใครจะแปลความหมายของหนังเรื่องนี้ว่าอย่างไร อย่างหนึ่งที่น่าเชื่อว่าทุกคนน่าจะเห็นพ้องต้องกันก็คือ ‘ซาแมนธา’ ช่างเป็นซอฟต์แวร์คอมพิวเตอร์ที่ทั้งมีเสน่ห์เย้ายวนและเซ็กซี่